| dc.description.abstract | Από τους αρχαίους ακόμα χρόνους, ένα από τα βασικότερα ζητήματα που έχει
προβληματίσει τον άνθρωπο είναι αυτό της ύπαρξης – ή μη – ψυχικής διάστασης,
και της ‘’ψυχικής γέννησης’’. Έχει υπάρξει μεγάλη διχογνωμία γύρω από το
συγκεκριμένο θέμα, η οποία οδηγεί σε μια σειρά ερωτημάτων, αναφορικά με την
ύπαρξη ζωής, αντίληψης και νοημοσύνης πριν τη γέννηση και τις πνευματικές
ικανότητες του αγέννητου παιδιού
Παράλληλα, μεγάλη εντύπωση έχει προκαλέσει η φαινομενικά αντιδραστική
συμπεριφορά του εμβρύου κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης (πχ αίσθηση
κινήσεών του από τη μητέρα), αλλά και η εμφάνιση ορισμένων συμπεριφορικών
διαταραχών, δηλαδή η επίδειξη συμπεριφορών οι οποίες αποκλίνουν από το
κατεστημένο, από υπερβολικά πρώιμη ηλικία.
Κι όταν κάνουμε λόγο για εντύπωση, εννοούμε το ερώτημα το οποίο προκύπτει:
‘’μπορεί το έμβρυο να αντιλαμβάνεται τα εξωτερικά ερεθίσματα και τις εξωτερικές
μεταβολές του περιβάλλοντος; Έχει ψυχολογική διάσταση ή την αποκτά και αρχίζει
να την αναπτύσσει μετά τον τοκετό; Κι αν ναι, τι ρόλο διαδραματίζει αυτή στη
διαμόρφωση της προσωπικότητας του ατόμου;’’
Σαφώς, μέσω της συνεχούς έρευνας και της διενέργειας πολυάριθμων σχετικών
μελετών, η διαρκώς εξελισσόμενη επιστήμη της ψυχολογίας ήρθε να δώσει
απάντηση και εξηγήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, με την ανάπτυξη ενός κλάδου,
ο οποίος εξετάζει αφ’ ενός την ψυχολογία του εμβρύου και αφ’ ετέρου την επιρροή
της στα μεταγενέστερα στάδια ζωής.
Όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα πολυάριθμων ερευνών, ο άνθρωπος έχει τη
δυνατότητα να αντιλαμβάνεται τις εξωτερικές μεταβολές κατά την προγεννητική
περίοδο της ζωής του και να διαπλάθει με βάση αυτές την προσωπικότητα και τον
ψυχισμό του. Τα ψυχικά βιώματα της ενδομήτριας ζωής μπορούν, όσον αφορά την
επίδρασή τους στην παιδική και ενήλικο ζωή, να βελτιστοποιήσουν την πνευματική
διαύγεια και την νοητική απόδοση ή να συμβάλλουν στη διαμόρφωση
ψυχολογικών, συμπεριφορικών, γνωστικών ή νευροαναπτυξιακών διαταραχών,
ανάλογα με το ποιόν τους. | en_US |
