| dc.description.abstract | Το δικαίωμα στην παιδεία αποτελεί θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που προστατεύεται από το ελληνικό Σύνταγμα με ξεχωριστή πληρότητα και ανάγεται σε αποστολή του κράτους. Η σχέση, ωστόσο, του σημερινού ανθρώπου με τη μαθησιακή διαδικασία έχει αλλάξει. Οι διαρκώς μεταβαλλόμενες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες της σύγχρονης ανταγωνιστικής πραγματικότητας απαιτούν διαρκή ενημέρωση, εκπαίδευση και επανεκπαίδευση. Οι απαιτήσεις συνεχούς αναπροσαρμογής και αναβάθμισης των γνώσεων και δεξιοτήτων αφορούν ιδιαίτερα το ήδη απασχολούμενο ανθρώπινο δυναμικό, για το οποίο η διαδικασία «επαναπροσοντοποίησης» αποτελεί παράγοντα επιβίωσης στο σημερινό απρόβλεπτο και ασταθή χώρο εργασίας. Το σύγχρονο κοινωνικό κράτος, συμμορφούμενο προς τις ευρωπαϊκές και συνταγματικές κατευθύνσεις, έχει εισάγει, στα πλαίσια της κοινωνικής του πολιτικής, σειρά μέτρων και θεσμών για την εξασφάλιση του δικαιώματος της δια βίου εκπαίδευσης των εργαζομένων. Η καταγραφή, ταξινόμηση, ανάλυση και ιστορική επισκόπηση διατάξεων που θεσπίζουν διευκολύνσεις και κίνητρα για τη συνεχιζόμενη εκπαίδευση του ανθρώπινου δυναμικού επιχειρείται στην παρούσα μελέτη. Συγκεκριμένα, διερευνώνται οι εδραιωμένοι θεσμοί των αδειών για τη συμμετοχή των εργαζομένων του Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα σε εκπαιδευτικές διαδικασίες, στα πλαίσια του τυπικού εκπαιδευτικού συστήματος, καθώς και η συνδρομή των αποκτώμενων επιστημονικών τίτλων στη μισθολογική και βαθμολογική εξέλιξη των υπαλλήλων. Τα ευρήματα καταδεικνύουν πως οι εσπευσμένες προσπάθειες του νομοθέτη για συμμόρφωση, τόσο προς τις μνημονιακές επιταγές για περικοπές των δημοσίων δαπανών όσο και προς τα παγκόσμια κελεύσματα για εξασφάλιση υψηλής εξειδίκευσης, οδηγούν σε λήψη μέτρων, που συνιστούν ένα αντιφατικό πλαίσιο ταυτόχρονων κινήτρων και φραγμών.
The right to education is a fundamental human right that is protected by the Greek Constitution with a distinct completeness and is traced to a state mission. The relationship, however, of today's man with the learning process has changed. The ever-changing socio-economic conditions of today's competitive reality require constant updating, education and retraining. The requirements of continuous updating and upgrading of knowledge and skills are particularly relevant to the already employed human resources, for whom the process of «reskilling» is a survival factor in the current unpredictable and unstable workplace. The modern social state, in line with European and constitutional guidelines, has introduced, within the framework of its social policy, a series of measures and institutions to ensure the right to lifelong education for workers. The inventory, classification, analysis and historical review of provisions establishing facilities and incentives for the continuing training of human resources is attempted in this study. In particular, the established institutions of licenses for the participation of public and private sector employees in educational processes within the framework of the formal education system are being investigated, as well as the assistance of the acquired scientific titles in the salary and gradual development of employees. The findings show that the legislator's hasty efforts to comply, both with the memorandum requirements for cuts in public expenditure and with global efforts to ensure highly skilled, lead to measures that constitute a contradictory framework of concurrent incentives and barriers. | en_US |
