| dc.contributor.author | Βεληβασάκη, Γεωργία | |
| dc.date.accessioned | 2020-11-01T16:06:51Z | |
| dc.date.available | 2020-11-01T16:06:51Z | |
| dc.date.issued | 2020-04-03 | |
| dc.identifier.uri | https://dspace.uowm.gr/xmlui/handle/123456789/1829 | |
| dc.description | The post-graduate Thesis entitled “Performance Poetry. Action of Speech as in Worthy of Speech. Theory and Practice. Conjunctions from the Future” by Georgia Velivasaki, explores the field of performance poetry in the light of creative writing. If by “creative writing” we mean the productive activity of writing, then how can it be linked to a poetic practice that seems to be characterised more by orality rather than by literacy? How is a poetry performance that seemingly requires as a pre-condition a necessity, according to the Aristotelian principle “probable or necessary” («κατά το εικός ή ἀναγκαίον», Poetics 1451a-1452a), be designed and accomplished? Within this context, we study performance as a phenomenon associated with the tradition of rituals, as well as the transition from word to expression, through linguistic and philosophical theories. We trace the notion of the “performative” with reference to Austin’s theory regarding ’’speech acts’’, as well as “performativity” as a field of particular characteristics which, when imbuing the creative process, changes the ways in which poetic discourse is accomplished (performance poetics). We have a double goal. First, the clarification of the performance poetry and the identification of its key features (presence of the poet, space / time, body involvement, intercultural borrowing etc.) and the necessary tools for its realisation (intermediates, technological means, multimedia etc.), many of which are in constant progress, following both, the social developments and the technological progress of the modern world. Second, the reinforcement of its cultural “legitimization” in Greece, as a new and distinct type of poetry, which has already been recognized in other countries. We briefly mention the genealogy of performance poetry and the pioneer poet-performers, both in Greece and abroad, by giving examples of their works, which illustrate the variety of ways in which they conceived and accomplished a performative poetic opus with particular reference to Demosthenes Agrafiotis. The creative part includes the thesis writer’s original poetry performance “Dio-gen-es”, as well as personal interviews with four experts of the genre namely, intermedia-poet Demosthenes Agrafiotis, poet-performer Julien Blaine, oral poet (Slammer) Makis Moulos, and performance art scholar Yiannis Mitrou. In today’s fast-changing globalised society, where “local” is perceived as “glocal”, performance poetry seems to be a place of reconciliation of the individual with the collective, the unique with the universal, the local with the global. It is a poetic genre with an open time horizon that seeks to evolve and become what Julien Blaine calls “substantial poetry” (poésie essentielle), a poetry that reclaims its public and social function, its unifying and collective dimension, a new (or very old) field of reality, exposure, communication and creative action. | en_US |
| dc.description.abstract | Στη διπλωματική εργασία με τίτλο «Επι-τελεστική Ποίηση (Performance Poetry). “Action” Λόγου ως Άξιον Λόγου. Θεωρήσεις και Πρακτικές. Συζεύξεις από το Μέλλον» της Γεωργίας Βεληβασάκη διερευνάται το πεδίο της επιτελεστικής (ή τελεστικής ή performance) ποίησης υπό το πρίσμα της δημιουργικής γραφής. Αν λέγοντας «δημιουργική γραφή» εννοούμε το παραγωγικό ενέργημα του γράφειν, τότε πώς μπορεί να συνδεθεί με μια ποιητική πρακτική, η οποία δείχνει να χαρακτηρίζεται από προφορικότητα περισσότερο από γραπτότητα; Πώς σχεδιάζεται και υλοποιείται μια performance ποίησης, που φαίνεται να προϋποθέτει μιαν αναγκαιότητα κατά το «εικός ή αναγκαίον» του Αριστοτέλη; Στο πλαίσιο αυτό, μελετάμε την επιτέλεση (performance) ως φαινόμενο που συνδέεται με την παράδοση των τελετουργιών, καθώς και τη μετάβαση από τη λέξη στο εκφέρον μέσα από γλωσσολογικές και φιλοσοφικές θεωρήσεις. Ανιχνεύουμε την έννοια του «επιτελεστικού» (performative) με αναφορά στη θεωρία του Austin σχετικά με τα «ομιλιακά ενεργήματα» (speech acts), όπως, επίσης, της «επιτελεστικότητας» (performativity) ως ένα πεδίο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που, όταν εμποτίζει τη δημιουργική διαδικασία, αλλάζει τους τρόπους εν-πραγμάτωσης του ποιητικού λόγου (επιτελεστική ποιητική). Ο στόχος είναι, αφενός, η αποσαφήνιση της επιτελεστικής ποίησης και ο εντοπισμός των βασικών γνωρισμάτων της (παρουσία ποιητή, χώρος/χρόνος, εμπλοκή σώματος, διαπολιτισμικός δανεισμός κ.λπ.) και των απαραίτητων εργαλείων για την υλοποίησή της (διάμεσα, τεχνολογικά μέσα και πολυμέσα κ.λπ.) –πολλά εκ των οποίων τελούν εν εξελίξει, ακολουθώντας το κοινωνικό γίγνεσθαι και την τεχνολογική πρόοδο του σύγχρονου κόσμου– και αφετέρου, η επίρρωση της πολιτιστικής της «νομιμοποίησης» ως καινούριο και ξεχωριστό είδος ποίησης, το οποίο έχει ήδη αναγνωριστεί σε άλλες χώρες. Αναφερόμαστε, εν συντομία, στη γενεαλογία της performance ποίησης και στους πρώτους διδάξαντες, τόσο στο εξωτερικό όσο και στην Ελλάδα, παραθέτοντας παραδείγματα έργων τους, που καταδεικνύουν την ποικιλία στους τρόπους σύλληψης και υλοποίησης ενός επιτελεστικού ποιητικού opus, με ιδιαίτερη μνεία στον επιτελεστή-ποιητή Δημοσθένη Αγραφιώτη. Το δημιουργικό μέρος συμπεριλαμβάνει την ποιητική performance «Dio-gen-es» της γράφουσας, καθώς και συνεντεύξεις τεσσάρων ειδικών του είδους, του ποιητή-διαμέσων Δημοσθένη Αγραφιώτη, του ποιητή-performer Julien Blaine, του προφορικού ποιητή (Slammer) Μάκη Μούλου και του μελετητή της performance art Γιάννη Μήτρου. Στη σημερινή, γρήγορα μεταλλασσόμενη παγκοσμιοποιημένη κοινωνία, όπου το τοπικό γίνεται αντιληπτό ως «πλανητοπικό», η επιτελεστική ποίηση φαίνεται να αποτελεί τόπο επιστροφής και συμφιλίωσης του ατομικού με το συλλογικό, του μοναδικού με το καθολικό, του τοπικού με το παγκόσμιο. Πρόκειται για ένα ποιητικό είδος με ανοιχτό χρονικό ορίζοντα, που επιζητεί να ανελιχθεί και να γίνει αυτό που ο Julien Blaine ονομάζει «ουσιαστική ποίηση» (poésie essentielle), μια ποίηση που επανευρίσκει τη δημόσια και κοινωνική λειτουργία της, την ενωτική και συλλογική διάστασή της, ένα νέο (ή πολύ παλιό) πεδίο πραγματικότητας, έκθεσης, επικοινωνίας και δημιουργικής πράξης. | en_US |
| dc.language.iso | gr | en_US |
| dc.publisher | ΠΜΣ "ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ" | en_US |
| dc.subject | Επιτελεστική ποίηση | en_US |
| dc.subject | Επιτέλεση | en_US |
| dc.subject | Επιτελεστικότητα | en_US |
| dc.subject | Προφορικότητα | en_US |
| dc.subject | Performance poetry | en_US |
| dc.subject | Performance | en_US |
| dc.subject | Performativity | en_US |
| dc.subject | Orality | en_US |
| dc.title | Επι-τελεστική Ποίηση (Performance Poetry). “Action” Λόγου ως Άξιον Λόγου. Θεωρήσεις και Πρακτικές. Συζεύξεις από το Μέλλον. | en_US |
| dc.title.alternative | Perfomance Poetry. Action of Speech as in Worthy of Speech. Theory and Practice. Conjuctions from the future. | en_US |
