Έλληνες Ποιητές τιμούν στο έργο τους τα Δάση-Δέντρα

Abstract

Στην Εργασία αυτή διερευνάται το αν και κατά πόσο Έλληνες Λογοτέχνες και συγκεκριμένα Ποιητές μας, συμπεριέλαβαν στο έργο τους ποιήματα που έφεραν τίτλους που είχαν μέσα τις λέξεις δάσος και δέντρο που αναμφισβήτητα είναι κύτταρο και από τα θεμελιακά μάλιστα ενός δάσους. Ως γνωστόν, το θέμα των δασών είναι ένα πολύ ευαίσθητο και ιδιαίτερα κρίσιμο, ειδικά στην σύγχρονη εποχή που η έκταση τους περιορίστηκε δραματικά και δυστυχώς συνεχίζει με επικίνδυνα ταχείς και ασταμάτητους ρυθμούς να περιορίζεται, μειώνεται! Δυστυχώς τα δάση εξαφανίζονται! Ο αντίκτυπος στην ζωή από τον αφανισμό τους είναι και θα είναι τεράστιος! Δεν ξεχνούμε πως οι Επιστήμονες παραδέχονται σήμερα, πως τα δάση αποτελούν την Σπονδυλική Στήλη της Οικολογικής Ισορροπίας του Φυσικού Περιβάλλοντος! Ένα τόσο ιδιαίτερα ευαίσθητο, σημαντικό ζήτημα λοιπόν, δεν μπορεί να άφησε και αφήνει αδιάφορους τους ανθρώπους εκείνους τους ιδιαίτερους, ξεχωριστούς, τους ποιητές δηλαδή, που επιλέγουν να αεροβατούν ίσως για όλους τους άλλους, όταν την διάνοια τους χρησιμοποιούν και στο χαρτί τους απλώνουν, ξεδιπλώνουν της ψυχής ξεχωριστά, αδιάλειπτα εμφανιζόμενα και απερίγραπτα πολλές φορές μυστήρια (ο Οδυσσέας Ελύτης σε ποίημα του «ΗΛΙΟΣ Ο ΠΡΩΤΟΣ», γράφει: «… και μας λιθοβολούν και μας φωνάζουν Αεροβάτες…»).