Οι ανώμαλες δικαιοπραξίες στην επαρχία Φλώρινας, υποδιοίκηση του νομού Φλώρινας :Το νομοθετικό πλαίσιο, οι αναφορές του αρχείου Δραγούμη και οι αναφορές του τοπικού τύπου

Abstract

Στις Νέες Χώρες πολλοί γηγενείς είχαν προβεί σε πράξεις αγοραπωλησίας με ιδιωτικά συμφωνητικά των περιουσιών των μουσουλμάνων που αποχώρησαν. Οι πράξεις μεταβίβασης στηρίχθηκαν στο προγενέστερο οθωμανικό πλαίσιο. Η απελευθέρωση των Νέων Χωρών έδωσε την ευκαιρία στον ντόπιο πληθυσμό να διεκδικήσει τις μουσουλμανικές περιουσίες καθώς προσδοκούσε να μεταβεί από το κολιγιακό καθεστώς σ΄αυτό της ιδιοκτησίας. Όμως η ελληνική πολιτεία από το 1913 θέσπισε απαγορευτικούς νόμους και κατέστησε άκυρες αυτές τις συνομολογημένες πράξεις που έλαβαν χώρα μετά την κατάκτηση. Η πολιτική αυτή υιοθετήθηκε για να αποτραπεί η δημιουργία μεγάλων τσιφλικιών και να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα του Δημοσίου στις εγκαταλελειμμένες περιουσίες. Οι απαγορεύσεις συνέχισαν να ισχύουν και μέχρι την Μικρασιατική καταστροφή. Η εισροή πλήθους προσφύγων από την Μ.Ασία θέτει σε νέες βάσεις το πρόβλημα. Οι μουσουλμανικές περιουσίες χρησιμοποιήθηκαν για την αποκατάσταση των προσφύγων και παραχωρήθηκαν στην Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων. Οι γηγενείς πληθυσμοί διεκδικούσαν για λογαριασμό τους τις περιουσίες αυτές, οι οποίες πλέον αποδίδονταν στους νεοφερμένους πληθυσμούς. Η επίλυση του ζητήματος νομοθετικά ξεκίνησε το 1923 για να οριστικοποιηθεί μετά το 1929. Η αβεβαιότητα στην νομή της γης για την απόκτηση γεωργικού κλήρου έφερε σε αντιπαράθεση γηγενείς και πρόσφυγες που συχνά έφτασαν στα όρια ανοιχτής σύγκρουσης. Η διαμάχη αυτή εκφράστηκε με την διαφοροποίηση και σε πολιτικό επίπεδο. Οι γηγενείς συνασπίστηκαν με τους αντιβενιζελικούς και στον αντίποδα οι πρόσφυγες με τους βενιζελικούς. Ο συγκεντρωτισμός της πολιτικής εξουσίας στο κέντρο έδωσε στους τοπικούς πολιτευτές σημαντικό ρόλο. Οι χωρικοί απευθύνονταν στους τοπικά εκλεγμένους πολιτικούς προκειμένου να προωθήσουν τα αιτήματά τους στο κέντρο και το ζήτημα των ανωμάλων δικαιοπραξιών εντάχτηκε στο πλέγμα των πελατειακών σχέσεων μεταξύ πολιτικών και αγροτών. Η εξάρτηση των κυρώσεων των άτακτων αγοραπωλησιών από τον Υπουργό Γεωργίας οδηγούσε τους χωρικούς στην αναζήτηση διαμεσολαβητών για τη λύση των υποθέσεών τους ˙ το ρόλο αυτό ανέλαβαν οι τοπικοί πολιτευτές. Τελικά η πολιτεία μετά το 1939 νομιμοποίησε ένα μεγάλο μέρος των ανώμαλων δικαιοπραξιών. Οι νομοθετικές διατάξεις με παρατάσεις για επικυρώσεις πράξεων αυτής της μορφής φτάνουν ως τις μέρες μας.

In the New Countries, many natives had engaged in buying and selling with private contracts the property of Muslims who had left. The transfer operations were based on the earlier Ottoman framework. The liberation of the New Countries gave the local population the opportunity to claim Muslim property as they hoped to move from the colonial regime to this property. However, since 1913, the Greek state has enacted prohibitive laws and annulled these contracted acts that took place after the conquest. This policy was adopted to prevent the creation of large tsifliki and to ensure the rights of the State to abandoned properties. The bans continued to apply until the Asia Minor catastrophe. The influx of large numbers of refugees from Minor Asia is putting the problem on a new footing. Muslim property was used to rehabilitate refugees and was given to the Refugee Rehabilitation Committee. The indigenous peoples claimed these properties on their behalf, which were now attributed to the newcomers. The resolution of the issue legally began in 1923 to be finalized after 1929. The uncertainty in the prefecture of the land for the acquisition of an agricultural lot of land brought into conflict natives and refugees who often reached the limits of open conflict. This controversy was also expressed through differentiation at the political level. The natives allied themselves with the anti-Venizelists and on the contrary the refugees with the Venizelists. The centralization of political power in the center has given local citizens an important role. The villagers turned to locally elected politicians in order to advance their demands in the center, and the issue of irregular legal transactions became part of the network of customer relations between politicians and farmers. The dependence of the sanctions on the erratic buying and selling by the Minister of Agriculture led the villagers to look for intermediaries to solve their cases; this role was taken over by the local statesmen. Finally, after 1939, the state legalized a large part of the abnormal legal acts. Legislative provisions with extensions for ratification of acts of this kind are still in force today.