| dc.description.abstract | Σκοπός: Σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν η διερεύνηση των παραγόντων ψυχικής ανθεκτικότητας και ευαλωτότητας στο νοσηλευτικό προσωπικό των δημόσιων γενικών νοσοκομείων της Δυτικής Μακεδονίας στην περίοδο μετά το πρώτο κύμα έξαρσης του SARS COV2 στην Ελλάδα.
Υλικό-Μέθοδος: Διανεμήθηκαν ηλεκτρονικά ερωτηματολόγια σε νοσηλεύτριες/τές σε δημόσια γενικά νοσοκομεία της Δυτικής Μακεδονίας. Για την καταγραφή χρησιμοποιήθηκαν 3 σταθμισμένα στα ελληνικά ερωτηματολόγια για την Ψυχική Ανθεκτικότητα (DC-RISC), για τον Προσανατολισμό Ζωής (LOT-R) και για την εργασιακή εξουθένωση (MBI). Επιπλέον διαμορφώθηκαν ερωτήσεις για τις γενικές εργασιακές συνθήκες των συμμετεχουσών/όντων στην έρευνα καθώς και για τις συνθήκες εργασιακής και προσωπικής τους ζωής και κατάστασης την περίοδο της πανδημίας.
Αποτελέσματα: Συμπληρώθηκαν 100 ερωτηματολόγια (9 άνδρες 91 γυναίκες) από τα 5 δημόσια γενικά νοσοκομεία. Οι περισσότερες/οι ήταν έγγαμες/οι (78%) με παιδιά (86%) με πάνω από 20 έτη εργασιακής εμπειρίας (50%) και πτυχίο ΤΕΙ (62%), χωρίς άλλο μεταπτυχιακό τίτλο (73%). Η πλειοψηφία είναι σχετικά ικανοποιημένη από την εργασία της (88%) αν και παραδέχεται ότι υπάρχει έλλειψη προσωπικού (83%) και εργασιακή εξουθένωση (61%). Στην κλίμακα Ψυχικής Ανθεκτικότητας ο γενικός μέσος όρος ήταν 67.53 δηλ. πάνω από το μέσο (50.00). Η κλίμακα ανθεκτικότητα συσχετίστηκε με την εργασιακή ικανοποίηση και την ύπαρξη επαρκούς προσωπικού. Στη δοκιμασία για τον προσανατολισμό ζωής ο πληθυσμός μελέτης μας φάνηκε αισιόδοξος και ο γενικός μέσος όρος ήταν (67,53. Στην Κλίμακα Εργασιακής Εξουθένωσης οι συμμετέχοντες παρουσίασαν μεσαία ποσοστά αποπροσωποποίησης (12.49) και προσωπικών επιτευγμάτων (35.37) ενώ είχαν μεγάλη συναισθηματική εξάντληση (32.21). Ως προς την ανησυχία τους προς την επιμόλυνση από τον ιό, αυτή δεν ήταν ιδιαίτερα υψηλή (46%) και μάλλον οι συμμετέχοντες ανησυχούσαν περισσότερο για την επιμόλυνση των συναδέλφων (57%). Τον εγκλεισμό τον αντιμετώπισαν δημιουργικά με τους οικείους τους χωρίς ιδιαίτερα υψηλά ποσοστά στρες και μάλλον αισιόδοξα.
Συμπεράσματα: Η μελέτη μας αφορά σε ένα έμπειρο νοσηλευτικό προσωπικό της περιφέρειας. Φαίνεται ότι οι συμμετέχοντες είναι εστιασμένοι στο έργο τους, με επίγνωση των δυσκολιών και αισιοδοξία ότι το νοσηλευτικό ίδρυμα στο οποίο εργάζονται θα ανταπεξέλθει στις προκλήσεις. Εντούτοις, θα ήθελαν μεγαλύτερη στήριξη και ενημέρωση από αρμόδιους φορείς. Η ενημέρωση και οι δημιουργικές ασχολίες καθώς και η στήριξη από το περιβάλλον τους αποτέλεσαν τα απαραίτητα εφόδια ώστε να αντιμετωπίζουν επαρκώς το άγχος της πανδημίας.Τhe aim of the present study was to record the effect of mental vulnerability and resilience on occupational health of nurses in Western Macedonia in the period after the first outbreak of SARS COV2 in Greece.
Methodology: Electronic questionnaires were distributed to nurses in Western Macedonia. For the recording, 3 weighted in the Greek questionnaires for Mental Endurance (DC-RISC), for Life Orientation (LOT-R) and for burnout (MBI) were used. In addition, questions were asked about the general working conditions of the respondents as well as about their working and personal life and situation during the pandemic.
Results: Hundred questionnaires were completed (9 men 91 women) from the 5 hospitals. Most were married (78%) with children (86%) with over 20 years of work experience (50%) and a TEI degree (62%), without another postgraduate degree (73%). The majority is relatively satisfied with their work (88%) although they admit that there is a shortage of staff (83%) and burnout (61%). On the Mental Resilience scale the overall average was 67.53, ie above the average (50.00). Resilience scale was associated with job satisfaction and adequate staffing. In the orientation test, our study population appeared optimistic. In the Occupational Exhaustion Scale they showed average percentages of depersonalization (12.49) and personal achievements (35.37) while they had great emotional exhaustion (32.21). Their concern about being infected with the virus was not very high (46%) and they were probably more concerned about infecting their colleagues (57%). They dealt with the incarceration creatively with their loved ones without particularly high levels of stress and rather optimistic.
Conclusions: Our study concerns an experienced nursing staff of the province. It seems that the participants are focused on their work, aware of the difficulties and optimistic that the hospital in which they work will meet the challenges. However, they would like more support and information from competent bodies. Information and creative activities as well as support from the environment provided the necessary emotional support to adequately deal with the stress of the pandemic. | en_US |
