Η τέχνη της ποίησης και η ποίηση της τέχνης. Ο Μαινόμενος Ορλάνδος του Λουδοβίκου Αριόστο ως πηγή έμπνευσης ιταλικών σονέτων σήμερα.

Abstract

Η πρωταρχική ενασχόληση στη μελέτη του Μαινόμενου Ορλάνδου, του Λουδοβίκου Αριόστο, επιχειρεί να προσεγγίσει κάποιες βασικές έννοιες και στοιχεία, με σκοπό να αναδείξει τις τεχνικές στη σπουδή του. Πρόκειται για μια σύμπλεξη της ποίησης με το παραμύθι, ένα έργο που δομείται από τις αμέτρητες διαδρομές πολλών προσώπων, καθώς διασταυρώνονται στην πορεία, τέμνονται οι δρόμοι τους και συνυφαίνονται οι ζωές τους. Δεν αφορά μια τυχαία παράθεση αφηγήσεων, αλλά στο φως που ο Αριόστο απλώνει πάνω στα ανθρώπινα πάθη, που ξεδιπλώνονται μέσα από την τέχνη και στην ειρωνεία του αφηγητή, καθώς ο άνθρωπος βρίσκεται μετέωρος ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα, στο τυχαίο και την επιλογή. Θίγεται η ανάγκη και χρησιμότητα της τέχνης, που οδηγεί στην ευχαρίστηση και την συμμετοχή στην εμπειρία του κόσμου που εκείνη αντιπροσωπεύει. Δίνεται το πλαίσιο της εποχής όπου εντάσσεται ο Αριόστο και το έργο του. Ακολουθεί ανάπτυξη του Μαινόμενου και της τεχνικής του. Στη συνέχεια παρατίθενται πληροφορίες σχετικά με τη γένεση του σονέτου, τη δομή και τα χαρακτηριστικά του, ενώ στο τελευταίο μέρος του πονήματος περιλαμβάνονται η παρουσίαση των χαρακτήρων, οι περιλήψεις των ασμάτων, όπου και βασίστηκε το δημιουργικό κομμάτι, και σαράντα σονέτα, που συνιστούν το δημιουργικό μέρος

The primary concern of this study on Ludovico Ariosto’s ‘Orlando the Furius’ is to approach some its basic concepts and elements, in order to highlight the poet’s writing techniques. Poetry is interwoven with fairytale, resulting in a work composed of the countless journeys of a multitude of people whose paths intersect and lives intertwine. This is not merely a random citation of narratives, but a display of the light which Ariosto sheds on human passions, which unfold via the narrator’s artistry and irony, as man is torn between fantasy and reality, chance and choice. Another issue touched upon is the need and usefulness of art, which leads to pleasure and participation in the experience of the world as represented by art itself. The era in which Ariosto created his work is presented first, followed by discussion on ‘Orlando the Furius’ and its technique. Furthermore, information about the genesis of the sonnet, its structure and characteristics is provided. The last part of the dissertation consists of the presentation of the characters, the summaries of the hymns on which the creative part was based, as well as forty sonnets, which constitute the actual creative part.