Η υπονόηση της αυτοχειρίας στην ποίηση

Abstract

Η απελπισμένη ενέργεια κάποιων ανθρώπων οι οποίοι δίδουν οριστικό τέλος στη ζωή τους, αποτελεί μιαν όχι και τόσο συνηθισμένη ενέργεια και έτσι θα αντιμετωπιστεί εδώ. Ειδικά στον γενικότερο παγκόσμια χώρο της πνευματικής δημιουργίας το φαινόμενο είναι πιο έντονο. Οι ποιητές, οι συγγραφείς, οι κάθε είδους καλλιτεχνικοί δημιουργοί, ακόμα και οι τραγουδιστές ή οι ηθοποιοί, οι οποίοι υποδύονται ρόλους με τους οποίους ταυτίζονται τελικά, είναι πρόσωπα σαφώς πιο ευαίσθητα από τον ανθρώπινο μέσο όρο και κατά συνέπεια, περισσότερο ευάλωτα. Το μυαλό όσων κατέληξαν ως αυτόχειρες έφθασε να κυριαρχείται ουσιαστικά από μία και μόνο σκέψη, αυτήν ακριβώς που τους οδήγησε στην οριστική λύση, στον θάνατο. Είναι, ίσως, διαφορετική στον κάθε έναν από τους αυτόχειρες και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Το βέβαιο είναι ότι είχε αποκτήσει διαστάσεις μονομανίας, όχι απλώς έμμονης ιδέας. Τους βασάνιζε πραγματικά και αυτή θα αναζητηθεί εδώ για κάθε έναν από τους αυτόχειρες ποιητές. Με βάση την έρευνα που πραγματοποιήθηκε, η πρόθεσή τους να αυτοκτονήσουν αποτυπώνεται τελικά στα γραπτά τους. Πέρα από μια δόση ρομαντισμού που διακρίνεται ή εκείνην της απαισιοδοξίας, αναφέρεται συχνά τόσο η έννοια του θανάτου όσο και αυτή της αυτοχειρίας. Σε ξεχωριστό κεφάλαιο αναφέρονται oi ξένοι αυτόχειρες ποιητές που δεν εντάσσονται στην ενότητα της νεοελληνικής ποίησης, καθώς επίσης και η περίπτωση της Πηνελόπης Δέλτα, η οποία δεν υπήρξε ποιήτρια, αλλά προσπάθησε όσο κανένας άλλος πνευματικός άνθρωπος να τελειώσει αυτοβούλως τη ζωή της. Η εν λόγω εργασία είναι η συνέχεια της προπτυχιακής μου εργασίας στο τμήμα Εικαστικών & Εφαρμοσμένων Τεχνών του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, η οποία ολοκληρώθηκε το 2014 και αφορούσε τους αυτόχειρες ποιητές. Πλέον θεωρώ πως αυτό το κεφάλαιο της αυτοχειρίας πρέπει να κλείσει εδώ και έτσι αυτή η διπλωματική εργασία, θα λέγαμε ότι αποτελεί ένα ύστατο χαίρε σε όλους ανεξαιρέτως τους αυτόχειρες ποιητές, Έλληνες και ξένους, όπου άφησαν το στίγμα τους με το έργο και την ζωή τους.

The desperate act of some people to put a definitive end to their lives is not an ordinary action and this is how it is going to be dealt with here. The phenomenon is more frequent in the universe of intellectual creativity. Poets, writers, all type of artists, including singers and actors, who play roles with which they finally identify themselves, are definitely personalities far more sensitive than the average person and, consequently, more vulnerable. The mind of those who committed suicide ended up dominated by one and only thought, precisely the thought that brought them to the final solution, death. The thought of death is, perhaps, different for each one of them and depends on many factors. What we are certain of, though, is that the thought had become a monomania and not simply an obsession. They were really tortured by it and it is going to be examined here for each and every one of those who committed suicide. According to a research, their intention to commit suicide is obvious in their manuscripts. Apart from a portion of romanticism, which is different from that of pessimism, there is a frequent reference to the notion of death as well as to the notion of suicide. The foreign creators who committed suicide but are not part of the Modern Greek poetry are mentioned in a separate chapter. The same applies to the case of Penelope Delta who was not a poet but tried more than any other intellectual person to voluntarily put an end to her life. The present paper is the continuation of my undergraduate thesis at the Department of Visual and Applied Arts of the University of Western Macedonia, which was presented in 2014 and was about the poets who committed suicide. I now consider that my work on suicide must conclude here. Therefore, the present thesis can be seen as a final farewell to all, without exception, to all poets who committed suicide, including both Greeks and foreigners, who left a mark with their work and their life.