Η αναπηρία στην αρχαία ελληνική περίοδο

Abstract

Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός βίωσε το απόγειό του κατά τον 4ο και 5ο π. Χ. αιώνα. Εκφραστές του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού ήταν κυρίως οι φιλόσοφοι που αναδύθηκαν κατά τη χρονική αυτή περίοδο. Οι θεωρίες των αρχαίων φιλοσόφων επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την αντίληψη στην αρχαιότητα σχετικά με την αναπηρία. Σε κάθε ιστορική περίοδο η αντίληψη σχετικά με την αναπηρία μεταβαλλόταν. Ωστόσο, σχετικά με την εποχή που μελετά η παρούσα εκπόνηση, η αναπηρία θεωρούταν ως αμαρτία και ως τιμωρία και για αυτόν τον λόγο τα ανάπηρα άτομα τύγχαναν δυσμενούς αντιμετώπισης από τον κοινωνικό περίγυρο. Τη δυσμένεια αυτήν λείαναν με τις θέσεις τους ο Αριστοτέλης και κυρίως ο Ιπποκράτης. Ο δεύτερος μάλιστα, απαγκίστρωσε την αναπηρία από την δυσιδαιμονία, θέτοντας τις βάσεις για την αναγωγή αυτής σε επιστημονικό πεδίο μελέτης. _________________________________________________________________ Ancient Greek culture reached its peak in the 4th and 5th centuries. Greek culture was mainly expressed and promoted by the philosophers who emerged at the time. Ancient philosophy theories have greatly influenced the perception of disability in ancient times. In all periods in history, the perception of disability was changing. However, with regard to the period that constitutes the study area of this paper, disability was considered a sin and a punishment, which is why disabled people were treated unfavourably by the social environment. Aristotle and Hippocrates have eased this hostility with their views. The latter, in fact, has released disability from superstitious conceptions, laying the foundations for making it a scientific field of stud