| dc.description.abstract | Ο χώρος της εκπαίδευσης στην Ελλάδα διαχρονικά αποτελεί υψηλή προτεραιότητα εφαρμογής κυβερνητικών πολιτικών, συχνά αποσπασματικού χαρακτήρα μεταρρυθμίσεις δίχως ευρύτερες σύστοιχες παρεμβάσεις στο συγκείμενο πλαίσιο. Συχνά, επίσης, η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση στοιχειοθετείται σε μια κοινότυπη διαπίστωση εκπαιδευτικής κρίσης, χρονιζόντων παθογενειών και αναχρονιστικών πολιτικών και ιδεοληψιών που αναστέλλουν την προοπτική ανάπτυξης της χώρας, ανάγοντας την κοινωνική και πολιτική συναίνεση εφαρμογής σε «εθνικό καθήκον» για το συμφέρον της κοινωνίας και των πολιτών σ’ ένα νοηματοδοτημένο συμπεριληπτικό πλαίσιο.
Στη διατριβή προσεγγίζουμε τον πολιτικό λόγο ως μορφή κοινωνικού νοήματος και πρακτικής για την αναπαράσταση και συγκρότηση μιας νέας εκπαιδευτικής πραγματικότητας που σταδιακά δομείται, συγκρουσιακά κατά τη μεταπολίτευση, και κορυφώνεται με άτυπες συναινέσεις στο Ν.2525/97, ορίζοντας τη μετάβαση σ’ ένα νέο πλαίσιο κατάθεσης εθνικών εκπαιδευτικών πολιτικών υπό την καθοριστική επιρροή των διεθνών εξελίξεων. Το πλαίσιο συγκροτείται κυρίαρχα γλωσσικά με κατασκευή και ανάδειξη μιας προβληματικής προτεραιότητας στην εκπαιδευτική πολιτική που ενσωματώνει όρους αναγκαιότητας, στοιχειοθετεί πρωτοβουλίες και νομιμοποιεί λύσεις που φυσικοποιούν όψεις εκπαιδευτικής και κοινωνικής ανισότητας.
______________________________________________________________________________________________________________ Education in Greece has always been a top priority for the application of governmental policies, frequently in the form of fragmentary reforms without broader accompanying interventions. Educational reform is based on a mundane ascertainment of educational crisis, long-standing problems and anachronistic policies that hamper the prospect of the country’s growth and render social and political cohesion on its application a “national duty” in the interest of society and citizens.
In this thesis, we approach political discourse as a form of social meaning and practice to represent and compose a new educational reality gradually built, through conflict during the post-junta period and culminating in informal forms of consent with Law 2525/1997, marking the transition to a new framework of presentation of national educational policies under the decisive influence of international developments. This framework is mainly composed linguistically through the construction and promotion of a problematic priority in educational policy that incorporates terms of necessity, substantiates initiatives and legitimizes solutions that normalize aspects of educational and social inequality. | en_US |
