Συναισθηματική ενίσχυση ασθενών για την ενεργό συμμετοχή τους σε προγράμματα αποθεραπείας μέσα από την αλληλεπίδραση με ρομπότ κοινωνικής υποβοήθησης

Abstract

Η δουλειά των γιατρών και των νοσοκόμων που αναλαμβάνουν την ίαση και την φροντίδα, αντίστοιχα, ασθενών οι οποίοι πάσχουν από άνοια, Alzheimer, εγκεφαλικά και άλλες παρόμοιες παθήσεις είναι αρκετά απαιτητική και κουραστική κυρίως γιατί η επικοινωνία και η συννενόηση με τέτοιους ασθενείς, λόγο των ασθενιών τους, καθίσταται δύσκολη. Τέτοιες ασθένιες εξασθενούν την ικανότητα επικοινωνίας, κοινωνικότητας και υπακοής εντολών των ασθενών γεγονός που κάνει πο δύσκολη τόσο την δουλειά των ανθρώπων που τους περιθάλπτουν όσο και την σωστή ίαση ή αποθεραπεία των ασθενών. Γι’ αυτούς τους λόγους δημιουργήθηκε η ανάγκη ανάπτυξης των ρομπότ κοινωνικής υποβοήθησης. Τα συγκεκριμένα ρομποτ έχοντας προγραμματιστεί το καθένα με το ανάλογο πρόγραμμα υποβοήθησης ανάλογα με την ασθένεια την οποία έχουν να «αντιμετωπίσουν» έχει αποφανθεί από προηγούμενες έρευνες ότι μπορούν να βοηθήσουν τόσο τους ασθενείς να ακολουθήσουν πιο σωστά το πρόγραμμα αποθεραπείας τους, να αναπτύξουν την κοινωνικότητά τους, η οποία μετά από περιστατικά εγκεφαλικού ή στα άτομα με αυτισμό περιορίζεται και να αλληλοεπιδράσουν καλύτερα και με μεγαλύτερη ασφάλεια και αυτοπεποίθηση με το περιβάλλον γύρω τους και σημαντικότερα τα άτομα που τους περιθάλπτουν. Αυτά έχουν σαν αποτέλεσμα, καλύτερα αποτελέσματα για τους ασθενείς αλλά και για τους γιατρούς ή νοσοκόμες, τους οποίους τα ρομπότ κοινωνικής υποβοήθησης δεν έχουν σαν στόχο την αντικατάστασή τους αλλά την διευκόλυνση του έργου τους και την παροχή δυνατότητας σωστότερης και γρηγορότερης μεταχείρησης περισσότερων αθενών. (M. J. Matarić, 2008). Αρχικά τα αποτελέσματα της επικοινωνίας με τα ρομποτ υποβοήθησης ήταν περιορισμένα αλλά ενθαρυντικά. Ύστερα από συνεχής έρευνες και δοκιμαστικές εφαρμογές, σημειωθηκε μεγάλη πρόοδος στην επικοινωνία με υποστηρικτική ρομποτική (D. Feil-Seifer & Matarić, 2005), συνεπώς άρχισε η συχνότερη χρήση ρομποτ κοινωνικής υποβοήθησης , που όμως ακόμα βρίσκεται σε ερευνητικά στάδια, αναπτύσεται συνεχώς και σταδιακά εδραιώνεται στον χώρο της ιατρικής, της ψυχολογίας, σε τομείς της ρομποτικής, και τομείς των κοινωνικών και γνωστικών επιστημών (M. J. Matarić, 2008). The work of doctors and nurses who undertake to cure and care, respectively, of patients suffering from dementia, Alzheimer's, strokes and other such diseases is quite demanding and tiring mainly because communication and consultation with such patients, because of their illnesses, becomes difficult. Such patients impair communication skills, socialization and obedience commands of patients which makes more difficult not only the work of people who treat them but also the proper cure or recovery of patients. For these reasons created the need of social assistance robots to be developed. These robots having been programmed each with the appropriate assistance program according to the patient that they have to "deal" with, has held on previous research that can help such patients to pursue more correctly their recovery program, to develop their social skills, which after a stroke or in individuals with autism cases is limited, and to interact better more safely and with confidence with the environment around them and more important with the people who treat them. The above result in better outcomes for patients but also for doctors or nurses, which social assistive robots do not intend to replace but to facilitate their work and enable more accurate and faster treatment for more patients (M. J. Matarić, 2008). Initially the communication with the assistive robots was limited, although encouraging. After continuous research and test applications, there has been great progress in communicating with assistive robotics (D. Feil-Seifer & Matarić, 2005), thus began the more frequent use of social assistive robots, but is still in research stage, although it continuously develops and gradually consolidated in the field of medicine, psychology, in the fields of robotics, and sectors of the social and cognitive sciences. (M. J. Matarić, 2008).