Κοινωνικές αναπαραστάσεις της φτώχειας στο ραδιοφωνικό θέατρο της περιόδου 1950-1970

Abstract

Οι συλλογικές αναπαραστάσεις των μελών μίας κοινωνίας αποτελούν σημαντικό εργαλείο στη διάθεση του εκάστοτε ερευνητή. Δίνουν πληροφορίες για τη μαζική κουλτούρα που χαρακτηρίζει μία κοινωνία και για το πώς αυτή έχει διαμορφωθεί. Τις περισσότερες φορές, η συλλογική κουλτούρα γίνεται και εθνική και, υπό αυτήν την έννοια, μαρτυρά την εικόνα που έχουν τα μέλη της εκάστοτε κοινωνίας για τον εαυτό τους. Έτσι, αν μελετηθούν ορισμένα συστατικά στοιχεία της κουλτούρας μίας κοινωνίας, όπως η τέχνη και τα μαζικά μέσα επικοινωνίας μέσα από τα οποία η τελευταία διαχέεται στο ευρύτερο κοινό, μπορούν να εξαχθούν βάσιμα συμπεράσματα για το πώς αντιλαμβάνονται τα μέλη της την πραγματικότητα σε συλλογικό επίπεδο και, άρα, για τις κοινωνικές στάσεις που διαμορφώνονται μέσα από αυτήν την αντίληψη. The collective social representations constitute a really useful tool in the disposal of a researcher. They can give information on the mass culture that characterizes a society but also on the way the latter has been created through years. In most cases, the collective culture is interpreted as the national culture and, in this sense, it reveals the self-image of the society’s members. So, if we study some component elements of the society’s culture, such as fine arts or the mass media of communication that “diffuse” fine arts in general public, we can come to valid conclusions on the way society’s members collectively perceive the reality and, therefore, on the social attitudes that are being created via this perception.