Η έννοια του σοφού στην αρχαία εποχή με έμφαση στην ελληνιστική περίοδο

Abstract

Η παρούσα πτυχιακή εργασία αναλύει τον ορισμό του σοφού ανθρώπου πριν και μετά από την σωκρατική θεωρία, δίνοντας έμφαση στην εποχή των Στωικών και των θέσεων του Επίκτητου. Η βασικότερη διαφορά μεταξύ των δύο κατηγοριών, έγκειται στο ότι πριν την εποχή του Σωκράτη, υπερίσχυε η θέση της ύπαρξης πολλών θεών, οι οποίοι θεωρούνταν σοφοί και πάνω από οτιδήποτε άλλο ενώ μετά την εποχή του Σωκράτη διαφαίνεται η τάση της τοποθέτησης ενός ατόμου, του θεού, ως το μοναδικό σοφό άτομο πάνω από όλους τους ανθρώπους. Επιπρόσθετα, έννοιες όπως η ελευθερία, ο αυτό-έλεγχος και η δύναμη να παίρνει κανείς την ευθύνη των αποφάσεών του, είναι μερικά από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του σοφού ανθρώπου. Ο άνθρωπος αυτός είναι ένας αληθινός φιλόσοφος και το κύριο καθήκον του είναι να βοηθά τους άλλους ως ο διαμεσολαβητής του θεού. Summary This thesis analyzes the definition of the wise man before Socrates and after his theory focusing on the era of stoics and the beliefs of Epictetus. The most important difference between two categories is that before Socrates it was believed that there were many gods, who were wise and above everything but after Socrates there was a tendency which placed only one person, the god, above all humans. In addition to this, terms as freedom, self-control and the power of taking the responsibility of our decisions are some of the main characteristics of the wise man. This man is a real Philosopher and his main duty is to help others as a mediator of god.