| dc.description.abstract | Ήδη από την αρχαιότητα είχε γίνει συνείδηση η ρήση του Σωκράτη ότι «Ἡ
παιδεία, ὡς εὒφορη χώρα, πάντα τὰ ἀγαθά φέρει», άποψη που υποστήριξαν ένθερμα
και οι Πατέρες της Εκκλησίας. Οι τελευταίες ανακαλύψεις των σύγχρονων
νευροεπιστημών, τονίζουν τη σπουδαιότητα της παιδικής ηλικίας ως μίας ηλικίας
φυσικής, μοναδικής και αναντικατάστατης για τη διάπλαση του χαρακτήρα, για τη
διαμόρφωση του ήθους και για την ομαλή είσοδο του παιδιού στην κοινωνική ζωή
παράλληλα με την πνευματική του ανάπτυξη.
Στο σχολείο και ειδικά στις πρώτες σχολικές βαθμίδες, ο ρόλος του
εκπαιδευτικού ως ηγέτη είναι ένας ρόλος άκρως σημαντικός, καθώς το είδος της
«ηγεσίας» του και οι σχέσεις που θα αναπτύξει με τους μαθητές του θα σμιλεύσουν
τον χαρακτήρα τους και θα συμβάλλουν στο είδος της ταυτότητας που τα παιδιά θα
αναπτύξουν.
Η παρούσα εργασία προσπαθεί να εμβαθύνει ακριβώς στις πτυχές αυτές της
προσωπικότητας ενός δασκάλου-ηγέτη, που τον καθιστούν ως τον πλέον κατάλληλο
να σμιλεύσει χαρακτήρες, να διαπλάσει προσωπικότητες, να εδραιώσει τη γνώση και
να δημιουργήσει κίνητρα στα παιδιά στην πιο ευαίσθητη αλλά και ευάλωτη ηλικία
τους, την πρώτη παιδική.
Η μέθοδος που ακολουθείται είναι αυτή της ερμηνευτικής πρακτικής. Με τη
βοήθεια βιβλίων από ένα πλήθος επιστημονικών τομέων, όπως της διοίκησης
ανθρώπινου δυναμικού, του μάνατζμεντ, της παιδαγωγικής, της ψυχολογίας, αλλά
και της θεολογίας και της κοινωνιολογίας καθώς και πρόσφατων επιστημονικών
μελετών, γίνεται μία ενδελεχής προσέγγιση του θέματος, ώστε να έλθουν στην
επιφάνεια και να προβληματίσουν τόσο τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς όσο και
τους εν γένει ηγέτες που ασχολούνται με παιδιά, πάνω σε πτυχές της διοίκησης
ανθρώπινου δυναμικού σε συνδυασμό με την εκπαίδευση, που δεν είχαν δει το φως
της δημοσιότητας μέχρι σήμερα. Επιπροσθέτως, γίνεται μία προσπάθεια σύζευξης
του αρχαίου ελληνικού πνεύματος με τις πλέον πρόσφατες αποκαλύψεις των
νευροεπιστημών, της ψυχολογίας και παιδαγωγικής. | en_US |
