Συγκριτική μελέτη εκπαιδευτικού σχεδιασμού του ελληνικού και του κυπριακού εκπαιδευτικού συστήματος

Abstract

Με την παρούσα έρευνα έγινε προσπάθεια να εντοπιστούν οι ομοιότητες και οι διαφορές ανάμεσα στην διαδικασία χάραξης εκπαιδευτικής πολιτικής σε Ελλάδα και Κύπρο, και μέσα από αυτό να ανιχνευτούν ο σκοπός, τα μέσα, οι φορείς, οι προβληματισμοί αλλά και τα εμπόδια στην χάραξη της εκπαιδευτικής πολιτικής, ώστε εκπαιδευτικοί, γονείς και μαθητές να κατανοήσουν την αναγκαιότητα ή όχι συγκεκριμένων μέτρων που λαμβάνονται. Στην έρευνα που πραγματοποιήθηκε με την ποιοτική μέθοδο και την χρήση ατομικών και ημιδομημένων συνεντεύξεων συμμετείχαν συνολικά έξι στελέχη, τρία στελέχη από το Ι.Ε.Π. στην Ελλάδα και τρία στελέχη από το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο της Κύπρου. Μετά την ανάλυση των δεδομένων με τη μέθοδο της Ανάλυσης Περιεχομένου φάνηκε ότι υπάρχουν πολλές ομοιότητες αλλά και πολλές διαφορές στην διαδικασία χάραξης εκπαιδευτικής πολιτικής ανάμεσα στην Ελλάδα και στη Κύπρο. Τα δύο εκπαιδευτικά συστήματα είναι συγκεντρωτικά αλλά υπάρχουν συμμετοχικές διαδικασίες στην καταγραφή των απόψεων των εμπλεκομένων. Στην Κύπρο καταγράφεται μεγαλύτερη εξωστρέφεια από ό,τι στην Ελλάδα, και στις δύο χώρες γίνονται βήματα προς την ενίσχυση της αποτίμησης του έργου που παράγεται στις σχολικές μονάδες, η οποία ανατροφοδοτεί την διαδικασία του εκπαιδευτικού σχεδιασμού. Σαν κοινό σημείο παρουσιάζεται η ανάγκη συναίνεσης των πολιτικών φορέων στην χάραξη εκπαιδευτικής πολιτικής αλλά και η απουσία εθνικής εκπαιδευτικής πολιτικής. Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται η ενίσχυση της προσπάθειας για περισσότερο συμμετοχικές και θεσμοθετημένες λειτουργίες ενώ την ίδια στιγμή καταγράφονται συνεχείς αλλαγές νομοθετημένων μέτρων πριν ολοκληρωθεί η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων. Η έλλειψη μακροπρόθεσμου αλλά βιώσιμου εκπαιδευτικού σχεδιασμού είναι κοινό χαρακτηριστικό και στα δύο κράτη.This study sought to identify the similarities and differences between the educational policy-making process in Greece and Cyprus, and to identify the purpose, means, actors, concerns, and obstacles to educational policy-making. so that teachers, parents, and students can understand the need for or not specific measures to be taken. In the qualitative research and the use of individual and semi-structured interviews, a total of six managers, three from the IEP, participated. in Greece and three executives from the Cyprus Institute of Education. After analyzing the data using the Content Analysis method it appeared that there were many similarities but also many differences in the educational policy making process between Greece and Cyprus. The two educational systems are centralized but there are participatory processes in recording the views of the stakeholders. In Cyprus there is greater extroversion than in Greece, and in both countries steps are being taken to strengthen the appreciation of the work produced in school units, which feeds back the educational planning process. One common point is the need for political actors to agree on education policy and the absence of national education policy. In recent years there has been an increase in the effort for more participatory and statutory functions while at the same time continuous legislative changes are being recorded before the results evaluation is completed. The lack of long-term but sustainable educational planning is a common feature in both countries.