Mentoring στο Δημόσιο Τομέα: Προκλήσεις και Προοπτικές

Abstract

Τις τελευταίες δεκαετίες, το mentoring έχει αναγνωριστεί διεθνώς, ως μια σημαντική στρατηγική διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, ως εργαλείο προσωπικής και επαγγελματικής ανάπτυξης και ως μια ανεκτίμητη αναπτυξιακή διαδικασία σε πολλά επαγγελματικά πεδία και περιβάλλοντα, όπως σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, επιχειρήσεις και οργανισμούς τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα και αφορά σε όλες τις κατηγορίες ανθρώπων, νέους, μεσήλικες, γυναίκες, μειονοτικές ομάδες, ανθρώπους με ιδιαίτερες δεξιότητες και ικανότητες. Στην Ελλάδα, η εφαρμογή προγραμμάτων mentoring βρίσκεται σε πολύ πρώιμο στάδιο και η αργή αλλά σταθερή ανάπτυξή τους τα τελευταία χρόνια, βασίζεται κυρίως σε ιδιωτικές πρωτοβουλίες, με ελάχιστες εξαιρέσεις τις μεμονωμένες δράσεις ορισμένων δημόσιων φορέων. Πίσω από αυτές τις προσπάθειες, βρίσκονται άνθρωποι που έχουν κατανοήσει τη δυναμική του mentoring και όραμά τους είναι οι ενδυνάμωση ανθρώπων και κοινωνικών ομάδων μέσω της αναπτυξιακής δύναμης του mentoring. Ωστόσο, από τη βιβλιογραφική μελέτη προκύπτει πολύ σημαντικό ερευνητικό κενό, αναφορικά με την ανάπτυξη και εφαρμογή προγραμμάτων mentoring στο Δημόσιο Τομέα. Στην παρούσα εργασία επιχειρείται η συμβολή στη συζήτηση για την ανάπτυξη νέων εργαλείων διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού στη Δημόσια Διοίκηση και πιο συγκεκριμένα του θεσμού mentoring. Σκοπός της εργασίας είναι η διερεύνηση του mentoring στο Δημόσιο τομέα στην Ελλάδα, η ανάδειξη των αντιλήψεων των Δημοσίων Υπαλλήλων για το συγκεκριμένο θεσμό και η διερεύνηση προοπτικών εφαρμογής του mentoring, ως στρατηγικού εργαλείου ανάπτυξης του ανθρώπινου δυναμικού στη Δημόσια Διοίκηση στην Ελλάδα. Βασικά συμπεράσματα της διεξαχθείσας έρευνας είναι η διαπίστωση ότι, σε πολύ μεγάλο βαθμό αναγνωρίζεται από τους δημοσίους υπαλλήλους η μετασχηματιστική δύναμη της σχέσης mentoring, τα οφέλη και ο θετικός αντίκτυπος της, τόσο στους εργαζόμενους όσο και στους οργανισμούς. Ακόμη περισσότερο, τονίζεται η υψηλή σημαντικότητα που αποδίδουν στη σχέση mentoring, κυρίως οι δημόσιοι υπάλληλοι που είχαν κάποια εμπειρία σχέσης mentoring στη ζωή τους και η συμβολή της στην προσωπική και επαγγελματική τους ανάπτυξη. Τέλος, αναδεικνύεται, η πεποίθηση τους, ότι τα προγράμματα mentoring δύνανται να αξιοποιηθούν ως σημαντικά εργαλεία Διαχείρισης και Ανάπτυξης του Ανθρώπινου Δυναμικού στο πλαίσιο μιας προσδοκώμενης πιο ανθρωποκεντρικής προσέγγισης της Δημόσιας Διοίκησης στην Ελλάδα.